ผมมองมนุษย์ทุกเพศทุกวัย

เมื่อก่อนนี้ผมมองมนุษย์ทุกเพศทุกวัย มองผู้คน เห็นเข้าไปในกระดูก แยกเอ็นหนังกระดูก ไม่ได้สร้างภาพ แต่หายใจลึกๆเห็นกระดูกของตัวเองก่อน แล้วจึงเห็นกระดูกของคนอื่นเขาแต่ความรู้สึกมันยังหนักอยู่ เพราะยังเห็นภาพซ้อนกับกระดูกอยู่ แต่วันนี้ ผมมองใครแล้วเอาจิตเมตตาสงสารใส่ไปผมรู้สึกผมรู้สึกเบาน้ำตาไหลเลยคนเราจะสวยจะหล่อเท่าใดจะเด็กจะแก่เท่าใด สุดท้ายมันก็ต้องแก่ต้องเจ็บต้องตาย วันนี้สวยวันนี้หล่อมันก็ไม่จีรังยั่งยืน ซักวันมันก็หมดอายุ คนทุกคนเกิดมาแล้วจะสวยหล่อจนรวยสักแค่ไหน เดี๋ยวมันก็ไปถึงจุดหมายเดียวกัน จะมีความสุขสักแค่ไหน ทุกข์สักแค่ไหน มันก็ถึงจุดหมายเดียวกัน มองเห็นผู้คนในโลกนี้ทุกคนช่างน่าสงสารนัก แม้แต่ตัวของเราเอง ซึ่งดูๆแล้วเราก็ไม่ได้ดีไปกว่าใครเลย แล้วใครๆก็ไม่ได้ดีเลิศประเสริญศรีไปกว่าเรา จุดสุดท้ายมันก็ที่เดียวกันแน่นอน หาอะไรเป็นแก่นสารไม่ได้เลย ยิ่งพูดมากก็ผิดมาก พูดน้อยก็ผิดน้อย ไม่พูดเลยไม่ผิดเลย มองผู้คนแล้วเกิดจิตเมตตาสงสารที่เกิดมาต้องพบกับความทุกข์ แห่งความไม่เที่ยงของร่างกายนี้ แล้วก็รู้สึกปลง จิตก็รู้สึกเบาขึ้นเยอะ เฮ้อ หากผมเพ้อเจ้อเพราะฟุ้งซ่านคงไม่ว่ากันนะพวกเรา แค่อยากจะบอกความในใจเท่านั้นเอง สบายใจ เย็นโล่ง เฮ้อมนุษย์เกิดมาจริงๆแล้วทุกข์นะ แค่มีสติรู้ว่ามันทุกข์ แต่ก็ไม่ได้เอามาทุกข์นะ อยู่กลางๆระหว่างทุกข์และสุขเท่านั้นเอง