เราผู้ปฏิบัติต้องตายอย่างไม่เสียชาติเกิด

ตอนที่เราอยู่ในท้องแม่เราหายใจได้ทางสะดือครับ แต่พอเกิดมาแล้วถึงมาหายใจกันทางจมูกและปากทีหลังเมือตอนเราตาย หัวใจมันหยุดเต้น ลมหายใจมันก็หยุดอยู่แค่นั้น ใจเราจิตเราสติเราจอดก็อยู่แค่นั้น ไปต่อไม่ได้ ไปไม่ถึงปลายทาง เมื่อเราหายใจไม่ได้ทางปกติ เราก็เอาวิชาเดิมมาใช้ คือหายใจทางสะดือ ยืดลมหายใจไปอีกหน่อย เพื่อให้ถึงจุดหมาย คือปลายอุโมงค์ แห่งนิพพาน ตรงนี้ไม่มีใครมาบอกใครหรอก แต่ผมจะบอกครับ คนที่ต้องมาเวียนว่ายก็เพราะ ตายแล้ว ลมหายใจหยุดที่ตรงไหนก็จอดอยู่ที่ตรงนั้น ไปต่อไม่ได้ มันติด มันไปไม่สุดทาง เมื่อลมปกติหมดแล้วจงตั้งสติไปหายใจที่สะดือแทน เราเคยหายใจได้ในท้องแม่ตอนอยู่ในท้อง ยืดเวลาตายออกไป เลยไปอีกหน่อยนึง เพื่อคลืนคลาน ไปให้ถึงปลายอุโมงค์นั้นให้ได้ ด้วยลมหายใจจากสะดือหรือถังลมสำรอง ซึ่งก็มีให้ไม่มากนัก แต่ก็ทำให้เราเลยจากจุดนั้นไปได้ จนเห็นปากอุโมงค์ที่แสงสว่างค่อยๆจะปิดลง จงไปตรงนั้นแล้วผ่านมันไปให้ได้ นี่คือ สุดยอดของความตาย เรียกว่าตายอย่างไม่เสียชาติเกิดครับไม่เคยมีใครๆ มาบอกมาเล่ากันอย่างนี้ คงจะมีประโยชน์ ไม่มากก็น้อยนะครับ ทุกท่าน นิพพาน ทุกคนไปได้ แต่มาติด แค่ ลมหายใจ ปกติ ลืมใช้ลมหายใจสำรองที่สะดือ เพื่อไปต่อให้ถึงซึ่งปลายทางอุโมงค์แห่ง นิพพาน ถ้าทำได้อย่างนี้ ท่านไปดีแน่นอนครับ ผมเชื่อว่าดีจากจุดเดิมนั้นแน่