เมาแล้วขับกลับบ้านได้

เมื่อก่อนตอนที่สติกับธรรมยังไม่มีซักเท่าไหร่ ผมเมาเหล้าเกือบทุกวัน ผมเป็นคนที่กินเหล้าแล้วถ้ากินข้าวตาม จะง่วงนอนมาก บางครั้งนั่งหลับคาโต๊ะเลย วันนั้นเล่นดนตรีเสร็จก็ขึ้นไปกินเหล้าต่อที่ห้องแขกกินอาหารด้วย เมามากจนเกือบหลับแต่หลับไม่ได้เพราะเป็นห้องแขกเค้าพัก ผมขับมอไซค์กลับบ้านหลับในเหมือนๆครึ่งหลับครึ่งตื่นยังไงบอกไม่ถูก ทั้งๆที่ตาหลับกรนด้วยเป็นบางครั้ง ผมขับมอไซค์กลับบ้านเองเลี้ยวซ้ายเลี้ยวขวาเองเข้าซอยนั้นออกซอยนี้ บางครั้งก็มั่วไปจนถึงบ้านเดี๋ยวหลับเดี๋ยวตื่นมารู้แล้วก็หลับต่อขณะขับมอไซค์อยู่ส่วนมากจะหลับเส้นทางประมาณเกือบๆ7กิโลซอยก็เยอะเมื่อถึงบ้านผมก็ลืมตาง่วงมากไม่คิดอะไร ก็เข้านอน ผมเป็นยังงี้หลายต่อหลายครั้งไม่เป็นอะไร วันหนึ่งไม่รอดครับ อยู่ๆก็มีรถโดนสารถอยปรู๊ดออกมาขวางถนน ผมไม่เห็นหรอก ในขณะที่กำลังจะวิ่งชนโดยไม่จับเบรกเลย ประมาณ3เมตร เหมือนมีอะไรมาบอกมาเตือนให้ผมลืมตาขึ้นมาทันที เห็นแล้วไม่ทันแล้วชนเต็มๆ ก็สาหัสอยู่ครับ ถ้าไม่มีอะไรมาขวางถนนตอนผมหลับแล้วขับมอไซค์ผมกลับถึงบ้านได้แน่นอนตอนนี้ผมมาทบทวนเรื่องนี้ดู ผมว่าคนเรามีตาใน ที่จะพาเราไป แต่เราใช้ไม่เป็น ถ้าตั้งใจมันก็ไม่ออกมาเพื่อนๆคิดว่า อะไรทำให้ผมกลับบ้านได้ครับ ไม่ใช้ความเคยชินแน่เพราะบางครั้งกลับไม่ใช้เส้นทางเดิมๆครับ ใจมันพาเรากลับบ้านได้ยังไง ทั้งๆที่เราหลับกรนคร่อกๆไปด้วยครับ มันก็แปลกนะครับเพื่อนๆอย่าเอาตามผมนะครับ ตอนนี้ ดีขึ้นแล้วครับ มีสติ ตั้งใจขับรถ ไม่ประมาทแล้วครับ