ใจกับจิตนั้นต่างกันไม่เหมือนกัน

เกิดมามีใจเป็นที่ตั้ง ลิ้มรสสัมผัสอายตนะ ทั้งภายนอกและภายใน
ส่งความรู้สึกกลับมาที่ใจ ใจนี้จึงเรียกได้ว่า เป็นมาร รับรู้อารมรณ์
ส่วนจิตนั้น เป็นศัตรูกับใจตลอดเวลา คอยขัดแย้ง และยับยั้งชั่งใจ
มีความกล้า และ ความกลัว ต่ออา่การรับรู้และแสดงออกของใจ
หา่กไม่มีจิต ใจนั้นก็เป็นมหาโจรดีๆนี่เอง นึกจะทำอะไรก็ทำเลยทันที
ที่เราเรียกว่าเป็นคนโรคจิต ก็คือจิตนั้นมีอยู่ แต่จิตนั้นมีกำลังน้อยกว่าใจ
จิตนั้นมีกำลังน้อยเท่าใดก็เป็นโรคจิตมากเท่านั้น จิตนั้นมีกำลังมากเท่าใด
ก็มีสติปัญญามากตามเท่านั้น จึงต้องมีโรงพยาบาลโรคจิตเพื่อมารักษาจิต
ที่มีกำลังน้อย เพื่อให้จิตนั้นเข็มแข็งแล้วกลับมารักษาใจ อีกทีนึง