เกิดมาทำไมต้องร้องไห้

เกิดมาทำไมต้องร้องไห้...เราเกิดมาเราร้องไห้เพราะว่าเราหิวเรากลัวจะอดเกิดมาก็โดนกิเลศเล่นงานทันทีเลยครับตอนที่อยู่ในท้องแม่เราหายใจเรากินอาหารทางสายสะดือเหมือนเราโดนดองไว้ปากของเราตาเราไม่กล้าอ้าหรอกตอนนั้นเดี๋ยวสำลักน้ำคร่ำถึงตายนะครับเรากับแม่เราตอนนั้นเป็นเหมือนคนๆเดียวกันมันอบอุ่นไม่หิวแต่พอออกมาปุ๊บเจออากาศหนาวแถมเรายังโดนตัดช่องส่งอาหารน้ำและอากาศอัตโนมัติอีกร่างกายมันกลัวจะอดครับเกิดปฏิ!มันเลยร้องว่า หิวแล้ว หิวแล้ว หิวแล้ว กินตรงไหน ร่างกายมันตกใจกลัวจะอดกลัวหิวกลัวอดตายเพราะยังไม่รู้วิธีกิน ไม่รู้ว่าจะเอาส่วนไหนกิน ในขั้นแรกที่เกิดมามันจึงร้องเพราะโดนตัดช่องส่งสารอาหารอากาศน้ำ ร้องใหญ่เลย แต่พอมีคนเอานมยัดใส่ปากให้ปุ๊บเงียบเลยหยุดร้องกินใหญ่เลยร่างกายมันก็เกิดปฏิ!อาการรับรู้ตรงนี้คือสติเล็กๆคือดีใจโล่งอกอ๋อ!เออ!ดีนะที่ยังมี ช่องสำรองอีกที่ นึกว่าจะอดตายเสียแล้ว จริงไหมครับท่านผู้อ่านเมื่อเราอยู่ในท้องแม่ของเรานั้นน้ำอากาศและอาหารมันไหลมาเองสมองมันไม่หิวไม่อยากมันบริสุทธิ์เปรียบเหมือนอาหารทิพย์เราไม่ต้องออกแรงกินแต่เมื่อตัดสายสะดือช่องส่งอาหารนั้นแล้วร่างกายมันเกิดปฏิ!ตกใจมันกลัวจะอดเกิดหิวกลัวจะหิว เพราะยังไม่รู้วิธีกินมันงงแต่พอมีอะไรมาใส่ปากมันก็ลองงับลองกินดู มันจึงรับรู้ว่า นี่คือทางรอดทางเดียวที่หิวเมื่อไรก็ร้องพอกินอิ่มก็หลับสลับกันไป ตอนอยู่ในท้องแม่นั้นเราอิ่มตลอดเราจึงไม่อ้าปากไม่ลืมตาไม่นึกหิวแต่พอออกมาอยู่ข้างนอกธรรมชาติมันสอนต้องช่วยตัวเองให้รอดก่อนเราจึงต้องใช้ปากจำไว้นะเราต้องใช้ปากๆถ้าเราหิวเราต้องร้องๆดังๆเราจึงจะได้กิน ถ้าเราไม่ร้องเราอดแน่ๆนี่คือสัญญาเล็กๆกับสมองเกิดปฏิ!การรับรู้โดยธรรมชาติเพื่อการอยู่รอดในขั้นตอนแรกๆว่าต้องออกแรงดูดถึงจะอิ่ม เด็กที่ร้องก็เพราะว่ามันเสียดายความสะดวกสบายคล้ายอาหารเป็นทิพย์และต่อไปนี้มันต้องช่วยตัวเองแล้วคงต้องหิวมั่งอิ่มมั่งจนกระทั่งสิ้นลมหายใจไปจากโลกนี้ต่อไปนี้คงต้องทุกข์มั่ง สุขมั่งไปจนตาย ต้องร้องไห้ทางปากหรือทางใจไปจนตายแน่ๆนั่นเองและนี่คือสิ่งที่เด็กต้องร้องไห้เวลาเกิดมาครับ ท่านคิดว่ายังไงครับ โอ ระยอง เขียน