จิตนั้นมีมาก่อนโลก

จิตนั้นมีมาก่อนโลก เป็นจิตเดิมแท้ไม่มีใครเป็นเจ้าของ ไม่มีรูปร่างและสีสรรค์โลกถูกสร้างขึ้น เพราะจิตถูกรบกวนให้มีให้เป็นให้ทำให้แสดงจึงแผลงฤทธิ์เกิดรูปธรรมและนามธรรม ทำให้เกิดสัญญา เกิดความจำได้ ปั่นเป็นวิญญานแฝงตัวอยู่ในจิต ทำให้จิตเกิดอาการตื่นรับรู้ เกิดเป็นตัวเป็นตน ยึดมั่นถือมั่น ว่านี่คือตัวตน โดยมีจิตเป็นที่พักอาศัยในเบื้องต้น จิตแต่ละดวงที่เคยสงบอยู่ไม่มีสีสรรค์ ไม่มีรูปร่าง ไม่มีที่อยู่ที่แน่ชัดนั้น ก็เริ่มถูกครอบครอง โดยวิญญานวิญญานก็คือ อาการรู้สึกรับรู้ปั่นป่วน เมื่อมากขึ้นมากขึ้น จิตวิญญานทั้งหลายก็รวมตัวกันสร้างโลก และจักรวาล ขึ้นมา ซึ่งมีการลองผิดลองถูกอยู่หลายครั้งเช่นในบางมหากัป มนุษย์มีอายุยืนยาวเป็นหมื่นๆปี เป็นแสนปี แตกดับหลายครั้งเมื่อสร้างโลกได้แล้ว มีอาการรับรู้แล้ว แต่ก็มิอาจสัมผัสกันได้ จึงต้องมีเครื่องมือจิตวิญญานทั้งหลายทั้งหมดนั้นจึงกำหนดรูปร่าง สังขาร แล้วรวมธาตุให้ปรากฏเป็นรูปธรรมแล้วตั้งนามธรรมขึ้น แล้วสิงสถิตย์อยู่ เมื่อเกิดร่างกายโดยอัศจรรย์แล้ว ก็บังเกิด ใจ ซึ่งก็คือ รูปธรรมนามธรรม คือความยึดมั่นเป็นตัวเป็นตนแล้วไอ้เจ้าวิญญานที่มันเคยอาศัยอยู่กับจิต ที่มันเคยแค่รับรู้สึกแค่นั้นมันไม่พอมันต้องการสัมผัส ให้ครบถ้วน มันก็กระโดดไปเกาะอยู่กับใจ ที่มีร่างกายเป็นที่อาศัย แต่มันก็ยังไม่ปล่อยจิตไปคงยังขังจิตอยู่อย่างนั้นเหมือนผู้คุมขังนักโทษคือวิญญานขังจิตคือนักโทษ แล้วออกไปเที่ยวข้างนอกซึ่งข้างนอกเปรียบได้กับใจ ยังไงอย่างงั้นเลยครั้นเมื่อเราตายใจนั้นมันก็ตายไปด้วยแต่วิญญานมันก็กลับมาอยู่ที่จิตเหมือนเดิมซึ่งจิตนั้นก็ออกมาประท้วงใจเป็นบางครั้งแล้วแต่กำลังของจิตว่ามีมากน้อยแค่ไหนซึ่งเปรียบได้กับสติปัญญานั่นเอง เมื่อรู้อย่างนี้แล้ว จะให้วิญญานนั้นมาขังเราแล้วออกไปเที่ยวเหรอ เราต้องประท้วง แล้วเปิดกรงขังที่แน่นหนานั้นออกมาให้ได้เมื่อออกมาแล้ว จงตามไปฆ่า ใจที่มีวิญญานนั้นเสียเมื่อวิญญานดับ จิตนั้นก็เป็นอิสระ ตราบใดที่มีวิญญานเกาะจิตอยู่ไม่มีทางที่จะหลุดพ้นจากการเวียนว่ายตายเกิดนี้ไปได้เลย เมื่อมีร่างกาย วิญญานก็ย้ายจากจิตไปเกาะใจแต่ก็ขังจิตไว้อยู่ เมื่อสิ้นร่างกายใจนั้นก็ไม่มี วิญญาน ก็เข้ามาเปิดกรงขังแล้วก็ไปสิงจิตเหมือนเดิม วนเวียนอยู่อย่างนี้ ช่วงที่วิญญานย้ายจากจิตไปที่ใจครั้งปฏิสนธินั้นความจำจึงเริ่มใหม่ช่วงนั้นทำให้เราจำความ ช่วงที่เกิดมาก่อนๆนั้นไม่ได้เลย